Κυριακή 22 Απριλίου 2012

ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΟΡΑ


Σχετικά με το νέο σχέδιο νόμου του  Υπ.Παιδείας για την ΤΕΕ

του  Κοτσιφάκη Θέμη,
εκπαιδευτικού της ΤΕΕ και Γ.Γ. της ΟΛΜΕ
(http://thekotsi.blogspot.com)

Σούμπητη την αγορά εργασίας μέσα στο σχολείο βάζει το νέο νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας για το Τεχνολογικό Λύκειο, που δημοσιοποιήθηκε μέσω ιστοσελίδων στο διαδίκτυο αυτές τις ημέρες.
Όπως αναφέρεται στο σχέδιο αυτό (άρθρο 14) η θεσμοθέτηση τομέων και ειδικοτήτων θα γίνεται μετά από εισήγηση από  το Συμβούλιο Διά Βίου Μάθησης και Σύνδεσης με την Απασχόληση, στο οποίο συμμετέχουν οι εργοδοτικές και εργατικές τριτοβάθμιες οργανώσεις ΣΕΒ, ΓΕΣΕΒΕ, ΠΑΣΕΓΕΣ, ΕΒΕΑ, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κ.λπ., χωρίς συμμετοχή βεβαίως των εκπροσώπων της εκπαιδευτικής κοινότητας.
Η έγκριση για τη λειτουργία Τομέων και Ειδικοτήτων σε κάθε τεχνολογικό λύκειο θα γίνεται από το ΥΠΔΒΜΘ, μετά από εισήγηση σε αυτό της περιφερειακής επιτροπής του άρθρου 7 του ν. 3879/2010, που διευρύνεται σε «Περιφερειακή Επιτροπή Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης». Στην Επιτροπή αυτή, σύμφωνα με το ν. 3879/10, «συμμετέχουν εκπρόσωποι των αντιπροσωπευτι­κών οργανώσεων εργαζομένων και εργοδοτών και των λοιπών κοινωνικών φορέων που αντιστοιχούν στους αναπτυξιακούς τομείς της Περιφέρειας, εκπρόσωπος της αντίστοιχης Περιφερειακής Ένωσης Δήμων και εκπρόσωπος των Κ.Π.Α. της Περιφέρειας που ορίζεται από τον Ο.Α.Ε.Δ.». Για τη σύνταξη της εισήγησής της δε «η περιφερειακή επιτροπή επαγγελματικής κατάρτισης συνεκτιμά τις ανάγκες της περιφερειακής και τοπικής ανάπτυξης και τις ευκαιρίες και προοπτικές απασχόλησης που μπορούν να προσφέρουν τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα της οικείας Περιφέρειας».

«Κάν’το μόνος σου»
Μνημείο όμως ιδιωτικοποίησης, παράδοσης του σχολείου στη λογική της αγοράς και εγκατάλειψης της χρηματοδότησής του από το κράτος είναι το άρθρο 10 με τίτλο «Προγραμματικές συμβάσεις και συμβάσεις συνεργασίας». Αντιγράφουμε από το άρθρο:
«1. Το Δημόσιο μπορεί, με αποκλειστικό σκοπό την πληρέστερη παροχή τεχνικής – επαγγελματικής εκπαίδευσης και τον εμπλουτισμό των θεωρητικών και πρακτικών γνώσεων των μαθητών των τεχνολογικών λυκείων, περιλαμβανομένων και των μαθητών των τμημάτων εξειδίκευσης, να συνάπτει:
α) προγραμματικές συμβάσεις με Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (Ν.Π.Δ.Δ.), Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Ο.Τ.Α.) α΄ και β΄ βαθμού και νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου που ελέγχονται και χρηματοδοτούνται, κυρίως, από το Δημόσιο, τα Ν.Π.Δ.Δ. και τους Ο.Τ.Α. α΄ και β΄ βαθμού, στις οποίες μπορούν να συμμετέχουν, ως τρίτοι συμβαλλόμενοι, και φυσικά ή νομικά πρόσωπα του ιδιωτικού τομέα ή
β) συμβάσεις συνεργασίας με φυσικά ή νομικά πρόσωπα του ιδιωτικού τομέα. 
Αρμόδιος για την υπογραφή των ανωτέρω συμβάσεων είναι ο Υπουργός Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων. 
2. Οι συμβάσεις που προβλέπονται στην προηγούμενη παράγραφο έχουν ένα ή περισσότερα από τα παρακάτω αντικείμενα:
α) την πραγματοποίηση της πρακτικής άσκησης των μαθητών σε χώρους εργασίας,
β) την πραγματοποίηση, με τη συμμετοχή των μαθητών, μικρής κλίμακας προγραμμάτων τεχνολογικών εφαρμογών, 
γ) την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών τεχνικών ειδικοτήτων, σε θέματα του γνωστικού αντικειμένου του κλάδου τους και
δ) τη συμπαραγωγή προϊόντων ή την παροχή κοινωφελών υπηρεσιών, σε μικρή κλίμακα, με τη συμμετοχή των μαθητών».
Και το κερασάκι στην τούρτα έρχεται με την παράγραφο 5 του ίδιου άρθρου:
«Στις συμβάσεις με αντικείμενο την συμπαραγωγή προϊόντων ή την παροχή κοινωφελών υπηρεσιών προσδιορίζονται με σαφήνεια τα οφέλη της σχολικής μονάδας που μετέχει στη σύμβαση. Τα έσοδα από την εκτέλεση της σύμβασης αποτελούν οικονομικό πόρο της οικείας σχολικής επιτροπής, η οποία τα διαθέτει, κατά προτεραιότητα, για την κάλυψη τυχόν αναγκών σε εργαστηριακό εξοπλισμό του τεχνολογικού λυκείου ή του Σ.Ε.Κ. του οποίου οι μαθητές συμμετείχαν στην εκτέλεση της σύμβασης»!!
Τι άλλο από εγκατάλειψη της χρηματοδότησης των ΣΕΚ και των τεχνολογικών λυεκίων υπονοεί το Υπουργείο εδώ; Είναι σαν να λέει ουσιαστικά σε γονείς και μαθητές και εκπαιδευτικούς πως «το κράτος με τις ελάχιστες δαπάνες που διαθέτει δεν μπορεί να λειτουργήσει το σχολείο σου. Αν μπορείς, δούλεψε και κάν΄το μόνος σου»!

ΠΟΛΥΔΙΑΣΠΑΣΗ ΤΕΕ
Πέντε δεκαετίες μετά τη διατύπωση του αιτήματος να ενταχθούν όλες οι σχολές που προσφέρουν τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση στο Υπουργείο Παιδείας, συνεχίζεται και διευρύνεται η πολιτική της πολυδιάσπασής της. Το Υπουργείο Παιδείας ξαναφήνει έξω από την ευθύνη του τις διάφορες επαγγελματικές σχολές (ΕΠΑΣ) που ανήκουν στην αρμοδιότητα άλλων υπουργείων. Βελτιώνει, βέβαια, λίγο την πρωτοφανή αρχική του πρόταση, που προέβλεπε τη λειτουργία Λυκείων και στα άλλα Υπουργεία, αλλά ουσιαστικά ξεκινώντας τις ΕΠΑΣ μετά το Γυμνάσιο και όχι μετά την Α΄ Λυκείου, όπως ισχύει σήμερα, και δίνοντάς τους τη δυνατότητα τριετών σπουδών με επαγγελματικά δικαιώματα ίδια με αυτά των αποφοίτων του λυκείου, ουσιαστικά στέλνει ένα μεγάλο αριθμό μαθητικού δυναμικού στην πρόωρη μεταγυμνασιακή κατάρτιση.
Να σημειώσουμε δε πως το Υπουργείο Παιδείας «κλείνει το μάτι» στα άλλα Υπουργεία για να δημιουργούν μιας μορφής «λύκεια» θεσμοθετώντας τη δυνατότητα στα προγράμματα των ΕΠΑΣ να εντάσσονται μαθήματα γενικής παιδείας μέχρι  το 70 % των αντίστοιχων μαθημάτων του τεχνολογικού λυκείου. Επίσης θα πρέπει να προσθέσουμε πως μέχρι σήμερα η κυβέρνηση με νομοσχέδιο, που βρίσκεται στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, προχωρά στην ίδρυση Αγροτικού Τεχνολογικού Λυκείου. Άρα δεν έχει παραιτηθεί από τον αρχικό σχεδιασμό της για τεχνολογικά λύκειο σε όλα τα υπουργεία. Η απόλυτη παραφροσύνη….

ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΩΝ ΠΡΟΣΟΝΤΩΝ
Για ένα περίεργο (;) λόγο στο σχέδιο νόμου τα επαγγελματικά επίπεδα προσόντων που χορηγούνται στους αποφοίτους αναφέρονται στο προηγούμενο καθεστώς του ν.2009/92, που όμως έχει αλλάξει με την οδηγία 36/2005 της Ε.Ε., η οποία ενσωματώθηκε και στο εθνικό δίκαιο με το ΠΔ  38 (ΦΕΚ 78/25-5-10). Έτσι, πλέον, με το αρ. 11 του ΠΔ αυτού, για να λάβει κάποιος το επίπεδο (γ) επαγγελματικών προσόντων, και όχι το «3», που καταργήθηκε, απαιτείται  «δίπλωµα που πιστοποιεί ότι ολοκληρώθηκε επιτυχώς είτε εκπαίδευση µεταδευτεροβάθµιου επιπέδου, διάρκειας τουλάχιστον ενός έτους ή ισοδύναµης διάρκειας υπό καθεστώς µερικής παρακολούθησης, προϋπόθεση πρόσβασης στην οποία αποτελεί κατά κανόνα, µεταξύ άλλων, η ολοκλήρωση του κύκλου δευτεροβάθµιων σπουδών που απαιτείται για την πρόσβαση στην ανώτατη ή ανώτερη εκπαίδευση ή την ολοκλήρωση ισοδύναµης σχολικής εκπαίδευσης στο δεύτερο δευτεροβάθµιο επίπεδο, καθώς και την ενδεχοµένως απαιτούµενη επιπλέον αυτού του κύκλου µεταδευτεροβάθµιων σπουδών επαγγελµατική κατάρτιση». Με βάση τα παραπάνω, δεν μπορούν να λάβουν το επίπεδο (γ) οι απόφοιτοι των ΕΠΑΣ σε καμιά περίπτωση, παρά μόνο οι  απόφοιτοι των τεχνολογικών λυκείων που αποφοιτούν από τα μεταλυκειακά τμήματα εξειδίκευσης.
ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΑΚΟΜΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
Η θεσμοθέτηση του έτους ειδίκευσης υπονομεύεται. Παρά το γεγονός ότι θα δημιουργηθούν «τμήματα μεταδευτεροβάθμιας Τεχνικής Επαγγελματικής Εξειδίκευσης» οι απόφοιτοί τους δεν θα έχουν κανένα κατοχυρωμένο επαγγελματικό δικαίωμα και το πτυχίο τους υποβαθμίζεται σε βεβαίωση παρακολούθησης. Ουσιαστικά θα είναι πτυχία χωρίς αντίκρισμα. Μπορούν να αποκτήσουν δίπλωμα (;) με εξετάσεις πιστοποίησης από τον Εθνικό Οργανισμό Πιστοποίησης Προσόντων και Επαγγελματικού Προσανατολισμού (Ε.Ο.Π.Π.Ε.Π.), έξω δηλ. τελείως από την εκπαιδευτική διαδικασία.
Καταργείται ουσιαστικά η ρύθμιση του προηγούμενου νόμου για ανώτατο όριο τους 25 μαθητές ανά τμήμα, όπως ίσχυε, και παραπέμπεται σε Υ.Α. (άρθρο 14, παρ. 4ιγ). Ιδιαίτερα τη σημερινή περίοδο, με τις προβλεπόμενες και διακηρυγμένες συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολείων που θα ακολουθήσουν τη νομοθετική αλλαγή στην ΤΕΕ, γνωρίζουμε καλά πως ο στόχος τους είναι να μειώσουν το κόστος με όλα τα μέσα.
Η απαίτηση για 18 μαθητές (και στις δυσπρόσιτες 10) ως κατώτερο όριο για να δημιουργηθεί τμήμα Γενικής Παιδείας στη Γ΄ Λυκείου ουσιαστικά καθιστά ανέφικτη τη δημιουργία του σχεδόν σε όλη τη χώρα  (άρθρο 3, παρ 7).
Επιμένει το Υπουργείο στη θεσμοθέτηση της μαθητείας μέσα στα έτη του Λυκείου, για να  προσφέρει φτηνό εργατικό δυναμικό στους εργοδότες. Διαφορετικό πράγμα, βέβαια, είναι οι θεσμοθετημένες επισκέψεις των μαθητών με τη συνοδεία των εκπαιδευτικών τους σε εργασιακούς χώρους, που, ειδικά σε ορισμένες ειδικότητες, είναι αναγκαίες και διαφορετικό πράγμα είναι η μετατροπή του Λυκείου σε ένα εξειδικευμένο κέντρο φτηνής και ευέλικτης κατάρτισης.
Τα πτυχία και τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων ουσιαστικά υπονομεύονται, μια και εντάσσονται στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Συστήματος Μεταφοράς Πιστωτικών Μονάδων (ECVET). Με αυτό το σύστημα θα μπορεί κάποιος, χωρίς να είναι πτυχιούχος του Τεχνολογικού Λυκείου και του τυπικού εκπαιδευτικού συστήματος, να αποκτά επαγγελματικά δικαιώματα λαμβάνοντας «πιστωτικές μονάδες» από τον υπολογισμό ποικίλων σεμιναρίων, εργασιακής εμπειρίας, πιστοποίησης δεξιοτήτων κ.λπ. Έτσι, η κατοχύρωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων βρίσκεται ξανά στον αέρα, μια και συνδέεται η ΤΕΕ με το νόμο της διά βίου μάθησης, που ουσιαστικά προβλέπει την αποδόμηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των πτυχίων.
Τα αναλυτικά προγράμματα των Τεχνολογικών Λυκείων διαμορφώνονται και αυτά σύμφωνα με το σύστημα πιστωτικών μονάδων (ECVET) από τον Εθνικό Οργανισμό Πιστοποίησης Προσόντων και Επαγγελματικού Προσανατολισμού (Ε.Ο.Π.Π.Ε.Π.), στον οποίο πάλι συμμετέχουν οι εκπρόσωποι εργοδοτών και εργαζομένων, δηλαδή με όρους αγοράς εργασίας και όχι από το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (πρώην Παιδαγωγικό) με εκπαιδευτικούς και παιδαγωγικούς όρους.
Η πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν ανήκει στους βασικούς στόχους του Τεχνολογικού Λυκείου. Η δυνατότητα πρόσβασης περιορίζεται ξανά, αφού οι υποψήφιοι θα μπορούν να εισάγονται μόνο σε τμήματα «αντίστοιχα ή συναφή του τομέα ή της ειδικότητάς τους». Στενεύει με αυτό τον τρόπο το σχέδιο νόμου τον ορίζοντα επιλογών των μαθητών και ανατρέπει στην πράξη αυτό που ισχυρίζεται το Υπουργείο, ότι δηλαδή το «απολυτήριο του Τεχνολογικού είναι ισότιμο με του Γενικού Λυκείου». Αυτή η ρύθμιση, που ίσχυε και τα προηγούμενα χρόνια, οδήγησε στην πράξη στη μείωση των θέσεων που δίνονταν στους αποφοίτους της ΤΕΕ.
Τέλος, ας σημειώσουμε πως εξαγγέλλεται μια ακόμη μεταρρύθμιση στην ΤΕΕ
 (α) χωρίς να έχει δοθεί στη δημοσιότητα ο τρόπος  εξασφάλιση των αναγκαίων υλικών προϋποθέσεων για να στηριχθούν οι αλλαγές αυτές,
(β) χωρίς το σχεδιασμό και την παραγωγή νέων βιβλίων, γεγονός που θα οδηγήσει στην παράλογη κατάσταση να χρησιμοποιούνται ακόμα βιβλία από τα πρώην ΤΕΕ και
(γ) χωρίς κανένα προγραμματισμό για τη βελτίωση της κτιριακής, της εργαστηριακής και γενικότερα της υλικοτεχνικής υποδομής των σχολείων της ΤΕΕ.
Η υποχρημαδότηση της εκπαίδευσης, που συνεχίζεται και βαθαίνει με την ασκούμενη «μνημονιακή» πολιτική της κυβέρνησης, μας κάνει δύσπιστους για την ειλικρίνεια των προθέσεων της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΔΒΘ. Ας μην γελιόμαστε, χωρίς αύξηση της χρηματοδότησης δεν είναι δυνατόν να αναβαθμιστεί το, σημαντικά ακριβότερο, τεχνικό σχολείο.
Επιμένουμε στην αναγκαιότητα της ουσιαστικής αλλαγής στην ΤΕΕ και την υιοθέτηση από την κυβέρνηση των προτάσεων που έχει διαμορφώσει η ΟΛΜΕ μέσα από τις ανοικτές και μαζικές διαδικασίες εδώ και αρκετά χρόνια.


Υ.Γ. Δεν κατάλαβα για ποιο θετικό νομοσχέδιο πανηγυρίζει η ΠΑΣΚ καθηγητών και εξέδωσε ανακοίνωση ζητώντας να προχωρήσει και αυτή η «πολύ καλή» μεταρρύθμιση της κυβέρνησης, καταγγέλλοντας την «πλειοψηφία της ΟΛΜΕ». Φαίνεται να ξεχνάει η ΠΑΣΚ πως αυτές οι αποφάσεις και θέσεις της ΟΛΜΕ είναι αποφάσεις του κλάδου των τελευταίων ΓΣ προέδρων των ΕΛΜΕ. Κρίμα που, παρά τα όσα τραγικά έχουν συμβεί από την πολιτική που ασκείται τα μνημονιακά χρόνια, κάποιοι (και εν προκειμένω η ηγετική ομάδα της ΠΑΣΚ) παραμένουν προσκολλημένοι στον κυβερνητικό συνδικαλισμό. Αυτό γνωρίζουν, άλλωστε, αυτό κάνουν. Μόνο που πολλές φορές γίνονται και «βασιλικότεροι του βασιλέως». Έστι και στην περίπτωση της ΤΕΕ, για να δείξουν πως κάτι σημαντικό γίνεται, εφεύραν στην ανακοίνωσή τους και το «επίπεδο επαγγελματικών προσόντων 4» που δεν υφίσταται (ούτε το ν/σχ το αναφέρει) και το απονέμουν οι ίδιοι στους αποφοίτους των μεταλυκειακών τμημάτων του τεχνολογικού λυκείου. Εύγε !!

Επιστολή προς γονείς και συναδέλφους


ΕΛΜΕ ΕΥΒΟΙΑΣ
Μιαούλη 2
Τηλ.2221081257                                                   Χαλκίδα
elmeevias@yahoo.gr                                           15/3/2012




Αγαπητοί γονείς,
 αγαπητοί συνάδελφοι,

Στην εποχή του μνημονίου είναι σαφές ότι ήρθε η ώρα για ένα κοινό μέτωπο ώστε να αντιμετωπίσουμε με μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας τις συμφορές που έρχονται.
Η χώρα μας έχει παραδοθεί στους δανειστές της, τα μέτρα που έχουν παρθεί μας έχουν οδηγήσει στην οικονομική και ψυχολογική εξαθλίωση και τα νέα που σχεδιάζονται χωρίς τη συγκατάθεσή μας δεν αφήνουν περιθώρια ανοχής, κανένα χάσιμο χρόνου, καμία ψευδαίσθηση.
Ο χώρος της εκπαίδευσης, ο οποίος έχει πληγεί με πολλούς τρόπους από την επέλαση του ΔΝΤ και της τρόικας είναι το κοινό μας πεδίο και πάνω σε αυτό χρειάζεται να στοχαστούμε, να συζητήσουμε, να μοιραστούμε απόψεις και προτάσεις. Το υπουργείο Παιδείας, αδιαφορώντας πλήρως για το παρόν και το μέλλον των παιδιών μας, μειώνει συνεχώς τις δαπάνες για υλικοτεχνική υποδομή - δεν διαθέτει χρήματα ακόμη και για τα βασικά όπως είναι η θέρμανση, οι μετακινήσεις και τα βιβλία-, προχωρά σε συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων, εξαθλιώνει οικονομικά τους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων, μειώνει το ανθρώπινο δυναμικό, περιθωριοποιεί τους συλλόγους διδασκόντων, εισάγει απόλυτα προβληματικές διαδικασίες επιμόρφωσης και αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου και το κυριότερο, προωθεί αντιεκπαιδευτικές αλλαγές στηρίζοντας ένα σχολείο της αγοράς που θα ετοιμάζει πειθήνια στελέχη  αδιαφορώντας για τα πολιτιστικά μας κοιτάσματα και τις πανανθρώπινες αξίες, όπως είναι η αξιοπρέπεια, η τιμιότητα, η εμπιστοσύνη, η γενναιοδωρία, η καλοσύνη και η αίσθηση του κοινού καλού. Η απαιδευσία την οποία δυστυχώς υπηρετούμε, και που οφείλεται στην ολοκληρωτική αποτυχία του συστήματος να παράγει γνώση και αγάπη για τη γνώση, η σπατάλη ταλέντων, η ανεπάρκεια μέτρων ως προς την επίτευξη της συνύπαρξης μαθητών με ανόμοιο πολιτισμικό και γλωσσικό υπόβαθρο και πολλά άλλα είναι κατεπείγοντα, όσο κατεπείγοντα είναι και τα εργασιακά.
Κι ενώ τα αποτελέσματα σε ψυχικό επίπεδο τα βλέπουμε παντού γύρω μας και οι έρευνες τα επιβεβαιώνουν, συνεχίζουμε να μην τα λαμβάνουμε υπ’ όψιν μας: η κατάθλιψη στην εφηβεία αυξάνεται με ανησυχητικούς ρυθμούς, οι αυτοκτονίες, ο εθισμός στο Διαδίκτυο, ο αλκοολισμός, η βία. Το εκπαιδευτικό σύστημα βασανίζει τα παιδιά μας κι εμείς οι δάσκαλοι αλλά και οι γονείς είμαστε συνένοχοι γιατί το επιτρέπουμε να συμβαίνει.

Η ενεργοποίηση μας στην παρούσα κατάσταση θα μας δώσει κουράγιο για έναν κοινό αγώνα και ο διάλογος θα μας οδηγήσει σε νέους τρόπους αντίστασης και δράσης.
Να σπάσουμε το κλίμα τρομοκράτησης των πολιτών που οδηγεί στην απάθεια προσφέροντας στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας την ελπίδα ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος κι αυτόν πρέπει να τον σχεδιάσουμε μόνοι μας. Με δυο λόγια, εμείς – εκπαιδευτικοί και γονείς- να μην συνθηκολογήσουμε στην παντελή απαξίωση του μοντέλου μιας ανθρώπινης κοινωνίας. Το χρωστάμε στα παιδιά μας.

§  Σας καλούμε λοιπόν όλους στην παράσταση διαμαρτυρίας που θα γίνει μετά τη παρέλαση
της 25ης Μαρτίου.
                                    
§  Την Παρασκευή, 30/3/2012, 9:00 π.μ. στα Δι-
καστήρια της Χαλκίδας συμπαραστεκόμαστε
στους 5 συλληφθέντες των Θεοφανείων-μετα-
ξύ των οποίων και δύο εκπαιδευτικοί- που δι-
κάζονται για προσβολή του προσώπου του Προ-
    έδρου της Δημοκρατίας.

§  Στις 31/3/2012,ημέρα Σάββατο, διοργανώνουμε χαριστικό-ανταλλακτικό παζάρι στη πλατεία του
Αγίου Νικολάου στη Χαλκίδα στις 11:00 π.μ.-2:00 μ.μ., εφόσον δε βρέχει. Προσφέρετε ό,τι δεν χρει-
    άζεστε , παίρνετε ό,τι έχετε ανάγκη.



                    Για το Δ.Σ. της ΕΛΜΕ

Ο Πρόεδρος                        Η Γεν. Γραμματέας
Σιόλιας Νικόλαος                 Σπανού Βασιλική
  

 
                         



ΕΚΤΟΣ ΑΠ’ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ, ΗΛΙΘΙΕ, της Νίνας Γεωργιάδου



Ζούμε ένα παρατεταμένο εφιάλτη, από τον οποίο δεν ξεφεύγουμε ξυπνώντας.
Έχουμε αρχίσει να βαδίζουμε στην έρημο και ξέρουμε πως έχουμε μπροστά μας ολόκληρη τη Σαχάρα.
Μετά την υπερψήφιση  της νέας ταφόπλακας από τα 199 ανδρείκελα, αυτά που βιώνουμε τα δύο τελευταία χρόνια, περικοπές, εργασιακές ανατροπές, απολύσεις, εφεδρείες, ανεργία, πείνα, νεόφτωχοι, νεοάστεγοι κλπ κλπ θα λογίζονται ωq μερικές σκηνές από το έργο. Η ταινία αρχίζει μόλις τώρα.
Κι όμως! Ακόμη και αυτή τη στιγμή κάποιοι πείθονται πως υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ. Και μάλιστα το βλέπουν, χωρίς να αντιλαμβάνονται πως είναι το τρένο που έρχεται κατά πάνω μας.
Ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος το είπε γλαφυρά. Θα έχουμε, μέσα σε δυο χρόνια , μείωση του προσδόκιμου ζωής κατά μια τουλάχιστον δεκαετία.
Πρόκειται για μια μεθοδευμένη γενοκτονία. Την είδαμε να συμβαίνει κι αλλού. Όπου πάτησε το πόδι του το ΔΝΤ, άφησε πίσω του καμένη γη, εκατομμύρια εξαθλιωμένους, χιλιάδες αυτοκτονημένους.
Όπου συγκροτήθηκε λυκοσυμμαχία, σαν την Ε.Ε, έβαλαν τους λύκους να φυλάνε τα πρόβατα και δε βρέθηκε ούτε η προβιά τους.
Και ενώ μας τυλίγει η φρίκη, άλλοι μιλούν για αεροπορικούς μαζικούς ψεκασμούς με κατασταλτικά (πώς γίνεται όμως κάποιοι να κρατούν ομπρέλα;), άλλοι προσποιούνται πως αν δεν μιλούν για όλ’ αυτά, μπορούν κιόλας να τα ξορκίζουν, πως  συνεχίζει να υπάρχει μια «κανονικότητα», πως όσο η Τρέμη και ο Καψής βγαίνουν στα τηλεπαράθυρα, όλα  ‘βαίνουν καλώς’, πως αν πάρουμε το μπακαλοδέφτερο και λογαριάσουμε πώς θα μοιράσουμε τις πενταροδεκάρες, μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι, ή τέλος πάντων να κοιμόμαστε, έστω και ανήσυχοι.
Και μέσα σ΄αυτή την έρημο που δεν έχει ούτε αντικατοπτρισμούς ούτε οφθαλμαπάτες.  τα αμετανόητα πασόκια συνεχίζουν να οργανώνουν και να μιλάνε ανοιχτά, με κυνισμό,  για το πολιτικό τους αύριο, η γαλάζια γενιά να προθερμαίνεται για την εξουσία και οι κατάμαυροι νεοφασίστες να έχουν δημόσιο βήμα και να εξαπολύουν φληναφήματα.
Εκεί που θα ‘πρεπε να πάψουν να υπάρχουν, πολιτικά και βιολογικά, να έχουν φύγει νύχτα από το ρημαγμένο τόπο και, όσοι έχουν μείνει να νοιώθουν ντροπιασμένοι και να δείχνουν αμήχανοι, υπάρχουν και συνεχίζουν να είναι το ίδιο κυνικοί και ξεδιάντροποι.
Και οι άλλοι; Πού είναι οι άλλοι;
Μάλιστα! Όλο αυτό είναι ο καπιταλισμός, που άφησε να μεσολαβήσει μια ανάσα πλαστικής ευημερίας, δανεικού καταναλωτισμού και χρεωμένης αυταπάτης και μας έπιασε στον ύπνο.
Και τι θα πούμε λοιπόν; Πως, μπλα-μπλα-μπλα μας παγίδεψαν; Πως μπλα-μπλα-μπλα τους πιστέψαμε;
Και τι σημαίνει αυτό; Αν τα παιδιά μας αποφάσιζαν να  δικάσουν κι εμάς ως συνένοχους, μαζί με τους πρωταίτιους, για την  ερήμωση της ζωής τους, θα μας έδιναν το ακαταλόγιστο;
Στην καλύτερη δηλαδή περίπτωση, θα μας αθώωναν ως ηλίθιους;
Στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, στις 12 του μαυροφλέβαρου, είχε πολύ κόσμο. Οι δεκάδες χιλιάδες όμως πάνω από τους πολλούς στην Αθήνα και στην επαρχία - αχ στην επαρχία - πού ήταν; Πού ήταν το ένα εκατομμύριο άνεργοι; Πού κλείστηκαν όλοι αυτοί που τελούν 'υπό εφεδρεία'; Σε ποιο καναπέ βούλιαξαν όλοι αυτοί που βλέπουν τους δικούς τους να παίρνουν τη μεταναστευτική βίζα; Σε ποια άπρακτη απόγνωση χώθηκαν όλοι αυτοί που έχουν άρρωστο το δικό τους άνθρωπο και δε βρίσκουν ούτε σύριγγα στα νοσοκομεία; Με πόσους τόνους ηλιθιότητας ψεκάστηκαν όσοι προχτές ήταν και πάλι απεργοσπάστες;
  
O τίτλος του κειμένου και οι σκέψεις που ακολουθούν, σε καμιά περίπτωση, ας μη θεωρηθούν ως συμπλήρωμα ή αντιπερισπασμός στο σπουδαίο βιβλίο του Μπογιόπουλου.  Θα ήταν  πολύ αλαζονική και υπερφίαλη κάθε απόπειρα συμπλήρωσής του. Στο κάτω-κάτω ας την επιλέξει ο ίδιος ο συγγραφέας.
Ας πούμε λοιπόν ότι το βιβλίο του Μπογιόπουλου δίνει το ερέθισμα για μερικές σκέψεις. Μιας και δεν είναι αυτή η πρώτη απεύθυνση στον κοινωνιολογικά και ιστορικά «ηλίθιο», ας συμπεριλάβουμε ως ερέθισμα και το βιβλίο του Μάικλ Μουρ, «Ηλίθιε Λευκέ», μια επίσης σπουδαία ανάλυση της σύγχρονης αμερικάνικης κοινωνίας.
Και ο Μπογιόπουλος και ο Μουρ, χρησιμοποιώντας αυτή την κλητική προσφώνηση, μάλλον συνοψίζουν αρκετά γλαφυρά την αγανάχτησή τους, για την κοινωνιολογική τύφλα που έχει πάρει  διαστάσεις  ηλιθιότητας. Επειδή όμως αυτή  η ερμηνεία της προσφώνησης μπορεί να θεωρηθεί  αυθαίρετη και άσχετη με την κρίση και τα συναισθήματα των δύο συγγραφέων,  ας την περιορίσουμε στο πώς την προσλαμβάνει προσωπικά η γράφουσα, για να γλιτώσουμε πιθανές παρεξηγήσεις.
Και επιπλέον για την αποφυγή παρεξηγήσεων,  αυτές οι σκέψεις ας μη θεωρηθούν ως κριτικό σημείωμα, αλλά και ως αυτοκριτική απολογία.  Κι ας κάτσει ο καθένας από μας να επιμερίσει για τον εαυτό του, την πράξη ή την απραξία του, την ηθελημένη αφέλειά του και τη συνειδητή του αναισθησία, την κουτοπόνηρη περιχαράκωσή του και τη μίζερη ηττοπάθεια, με λίγα λόγια το μερίδιο ηλιθιότητας που μας αναλογεί.
Γιατί είναι σίγουρο πως, για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε,  ο καθένας από μας  δεν έκανε αυτό που όφειλε να κάνει. σύμφωνα με τον κοινωνικό του προσδιορισμό.
Το καθήκον τους απέναντι στην τάξη τους το έκαναν υποδειγματικά, μόνο αυτοί που ερημώνουν σήμερα τις ζωές μας. Μπορούμε να τους κατηγορήσουμε για πολλά, όχι όμως για ταξική ασυνέπεια. Υπερασπίστηκαν και υπερασπίζονται τα συμφέροντα της τάξης τους με 'συγκινητική' επιμονή.  
Εμείς βρεθήκαμε ασυνεπείς και ηθελημένα εξαπατημένοι ή εξαγορασμένοι.
Άλλοτε παραδομένοι σε  μια ξεφτιλισμένη δημοκρατία όλο επιφάσεις και τρικλοποδιές, άλλοτε πλαδαρά χουχουλιασμένοι επί του καναπέως και άλλοτε εξαντλημένοι σε θεωρητικές αναλύσεις και περιγραφές αλλά στην πράξη ολίγιστοι, εκθρέψαμε μόνοι μας τον Γκοτζίλα και τον αφήσαμε να μας τρομοκρατεί.
Βέβαια – κι αυτό ας μην αποτελέσει άλλοθι αλλά ερμηνεία – οι φυσικοί λένε πως όσο περισσότερα και απανωτά  χτυπήματα καταφέρνεις σ’ ένα αντικείμενο, τόσο του παρατείνεις την αδράνεια.
Σ’ ένα αντικείμενο…
Μιας και  αυτή, η εξερεύνηση της ηλιθιότητάς μας, παραπέμπει και στον Ηλίθιο  του Ντοστογιέφσκι, ας κρατήσουμε απ’ το βιβλίο του μεγάλου μυθιστοριογράφου, μια αποστροφή από τις εξομολογήσεις του Μίσκιν: «…πάντα, όποτε η αρρώστια μου τύχαινε να επιδεινώνεται και με έπιαναν απανωτές κρίσεις, βυθιζόμουν σε πλήρη αποβλάκωση, έχανα εντελώς το μνημονικό μου και παρ’ ότι δούλευε το μυαλό μου, ανατρεπόταν θαρρείς, η λογική ροή των σκέψεών. Κατά συνέπεια μου ήταν αδύνατο να βάλω σε τάξη παραπάνω από δυο τρεις ιδέες.»
Ο Μίσκιν βέβαια περιέγραψε έτσι τα συμπτώματα της επιληψίας από την οποία έπασχε. Μια παθολογική κατάσταση για την οποία δεν έχει καμιά ευθύνη αυτός που υποφέρει και δεν έχει καμιά σχέση με την ηλιθιότητα. Η αποστροφή του Μίσκιν καταγράφεται, όχι γιατί εμείς  πάσχουμε  από επιληψία, αλλά γιατί τα συμπτώματα της κοινωνικής ηλιθιότητας είναι σχεδόν τα ίδια.  Το δικό μας «βύθισμα στην αποβλάκωση» έχει επίσης πάρει παθολογικές διαστάσεις, όμως  δεν επιδέχεται φαρμακευτική αγωγή. Η δική μας ηλιθιότητα είναι, στο μεγαλύτερο μέρος της,  αποτέλεσμα μιας αριστοτεχνικής και αδιάκοπης χειραγώγησης και λιγότερο, αλλά καθόλου ευκαταφρόνητα, συνέπεια προσωπικού εφησυχασμού και ηθελημένης άγνοιας.
Ο «ηλίθιος» του Μουρ ή του Μπογιόπουλου είναι αυτός που αγνοεί την κοινωνική του θέση και τον ιστορικό του προορισμό. Είναι αυτός που συνειδητά ή ασυνείδητα αυταπατάται. Αυτός που θεωρεί τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις ως τυχαία και αναπόφευκτα, ασύνδετα συμβάντα, λίγο-πολύ ως φυσικά φαινόμενα και πιστεύει ότι αδυνατεί να τα καθορίσει ή, ακόμη χειρότερα, αδιαφορεί γι αυτά.
Ο κοινωνιολογικά και ιστορικά «ηλίθιος» δεν έχει μειωμένη εγκεφαλική ουσία. Μπορεί μάλιστα να είναι ιδιοφυής σ’ ένα συγκεκριμένο τομέα. Ιδιαίτερα σήμερα, που η αυστηρή όλο και πιο στενή εξειδίκευση σαρώνει, ιδιοφυείς άνθρωποι σ’ ένα συγκεκριμένο πεδίο, πολιτογραφούνται σωρηδόν στην αυτοκρατορία των ηλίθιων.
Ή όπως το λέει πολύ χαρακτηριστικά ο Χαριτόπουλος στο Εγχειρίδιο Βλακείας,
«…το χαρτί δεν είναι πιστοποιητικό ευφυΐας. Αν το μυαλό κάποιου φτάνει για να πάρει δίπλωμα οδήγησης, κατά πάσα πιθανότητα φτάνει και για να πάρει ένα δίπλωμα σπουδών. Τα νοητικά απαιτούμενα είναι περίπου ισοδύναμα…
Δεν είναι σπάνιο το ενσταντανέ του Μπούλη να ποζάρει με την τήβεννο του Χάρβαρντ και το πτυχίο ρολό στα χέρια του να μην ξέρει που να το βάλει».
Το βιβλίο Μογιόπουλου μπορεί λοιπόν να δίνει το ερέθισμα, ο λόγος όμως είναι  η σημερινή πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Ο κυνισμός της δουλικής πολιτικής, η εξουθενωτική πλύση εγκεφάλου, ο προσανατολισμός της δημόσιας εκπαίδευσης στην ακριβοπληρωμένη παραγωγή «χρήσιμων ηλίθιων» και, πάνω απ’ όλα,  η εξαθλίωση των πολλών ανθρώπων, δημιουργούν σε όλο και περισσότερο κόσμο την απορία, πώς είναι δυνατό όλα να γίνονται τόσο ξεφωνημένα και απροκάλυπτα και τα θύματα αυτής της φρίκης να μην αντιδρούμε.
Η ανοχή της κοινωνικής πλειοψηφίας μοιάζει να παίρνει διαστάσεις γενικευμένης ύπνωσης, καθολικής αποβλάκωσης.
Βέβαια οι ιστορικοί χρόνοι δεν είναι ημερολογιακοί και  ίσως έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι είναι ανιστόρητη και μικροαστική η βιασύνη στην απαίτηση κοινωνικής αντίδρασης. Ωστόσο, ανεξάρτητα από τη διασταλτικότητα του ιστορικού χρόνου και την αποτελεσματικότητα της χειραγώγησης, η απορία για την κοινωνική αδράνεια συνεχίζει να είναι ένα μεγάλο ζητούμενο.     
Παρακάτω ακολουθούν ορισμένες κατηγορίες κοινωνικής ηλιθιότητας, με διαφορετική ίσως προέλευση, αλλά κοινή κατάληξη. Σε κάποια από αυτές μπορεί ο καθένας να βρει το προσωπικό του στίγμα.  Και για να μη βιαστεί κανείς να προσβληθεί, ας πούμε ξανά ότι, η γράφουσα, έχω κατά καιρούς φιλοξενηθεί σε πάνω από μία κατηγορίες . 
• ΔΙΑΡΚΗΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΗΛΙΘΙΩΝ
Πάρτε το πιο όμορφο τριαντάφυλλο.
Αν το βάλετε σε διάλυμα χλωρίνης, σε λιγότερο από μια ώρα
ο μίσχος του θα γείρει και τα πέταλα θα μαυρίσουν.
Μόνο τα αγκάθια του θα μείνουν όρθια.

 Το διακύβευμα για τον καπιταλισμό είναι μεγάλο. Τα αμύθητα κέρδη και η δύναμη της εξουσίας. Δυο αδιαπραγμάτευτα προνόμια που, όχι μόνο δεν είναι διαθέσιμος  να ρισκάρει, αλλά οπλίζεται προκαταβολικά για να τα υπερασπιστεί, με νύχια και με δόντια. Και επειδή ξέρει καλά ότι η πρόληψη είναι καλύτερη από τη θεραπεία, έχει οργανώσει ένα πολυδαίδαλο μηχανισμό, επιστημονικής αρτιότητας και μηχανικής τελειότητας που φροντίζει για τη μαζική αποβλάκωση από τα πολύ τρυφερά παιδικά χρόνια ως την ενήλικη πιστοποίηση. Για τα μελαγχολικά γηρατειά, ενώ ξέρει ότι μπορεί να επαφίεται στη βιολογική αδυναμία,  και πάλι δεν εφησυχάζει. Κανείς δεν μπορεί να διαβεβαιώσει ότι ‘η εξέγερση της τρίτης ηλικίας’ είναι μόνο σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Σχολείο, θρησκεία, στρατός, βιοπορισμός, ΜΜΕ και μια ψεύτικη δημοκρατία όλο ανέκδοτα και παραισθήσεις, συγκροτούν το μηχανισμό μεθοδευμένης εξηλιθίωσης.
Το παιδί μαθαίνει, από πολύ μικρό, πώς να υποτάσσεται, να αγελοποιείται, να μαθαίνει πώς να μη μαθαίνει, να αυτοενοχοποιείται, να υπακούει, να καταναλώνει, να αρκείται, να ‘ενημερώνεται για το πρέπον’ και οπωσδήποτε να νοιώθει συμμέτοχος και πρωταγωνιστής σε μια ‘δημοκρατία’ των εν λευκώ αναθέσεων, που του κλείνει το μάτι κάθε τέσσερα χρόνια και όλο το υπόλοιπο διάστημα  τον φτύνει στα μούτρα. Από το φοβισμένο δούλο στον πολίτη Γκα-γκα και  από το μαστίγιο στον Πρετεντέρη, ο διασταλτικός ιστορικός χρόνος συμπύκνωσε  νέες μεθόδους για να διαφυλάξει τα καλά και συμφέροντα.
Λοιπόν, μπορεί να πει κάποιος, να που πρόκειται για έναν  αναπόδραστο μηχανισμό.
Δεν είναι όμως έτσι. Τουλάχιστον πάλι η ίδια η ιστορία έχει αποδείξει ότι δεν είναι έτσι. Ότι, αν μέσα στο πιο οχυρωμένο κλουβί το λιοντάρι ψάχνει τρόπο διαφυγής, ο άνθρωπος μπορεί να το τινάξει ολόκληρο. Η αποτελεσματικότητα του μηχανισμού δε βρίσκεται στην αδυναμία διάλυσής του, αλλά στη «θαλπωρή» που προσφέρει. Η αποδοχή αυτής της θαλπωρής συνιστά την ηλιθιότητα.
Ο ηλίθιος -  της καλύτερης εκδοχής -   αγανακτεί καφενειακά με την αθλιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης, ενίοτε επιτίθεται στο δάσκαλο, μαθαίνει εύκολα να πληρώνει γι αυτό που δικαιούται, προτιμά να καταφεύγει στο μεταθανάτιο παράδεισο, αφήνεται να κολακευτεί από τον πολιτικάντη, ανοίγει τ΄αυτιά του μόνο στο δελτίο των 8 και το βρίσκει πιο χρήσιμο να σωπαίνει όταν εντέλλεται. Ο ηλίθιος συρρικνώνεται και φροντίζει να συρρικνώσει και τα παιδιά του, ώστε να περάσουν όλοι μαζί λάθρα βιώσαντες’ αυτή μάταιη ζωή.  Εξάλλου του λέει και ο παπάς πως αυτό είναι ψυχοσωτήριο. 
Η μηχανή δεν είναι ανίκητη. Ίσως είναι απλά φιλόξενη.

• ΗΘΕΛΗΜΕΝΗ ΑΦΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΗ ΚΟΥΤΟΠΟΝΗΡΙΑ
Ο φτωχός ονομαζόταν κάποτε προλετάριος στη Δύση και κολασμένος της γης στον τρίτο κόσμο.
Σήμερα έχουν κατά πολύ εκλείψει αυτές οι ορολογίες. Θεωρούνται παλιομοδίτικες και ξύλινες.
Ο φτωχός, στο διάστημα της πλαστικής ευημερίας, διέγραψε ο ίδιος τον εαυτό του από την κοινωνική του τάξη.
Με τηλεόραση πλάσμα στο δυάρι, μπιντέ στην τουαλέτα κι ένα Φίατ με δόσεις, θεώρησε την ταξική πάλη υπόθεση παρωχημένων εποχών.
Τον είπαν  μικροαστό κι αισθάνθηκε το μπόι του να ψηλώνει.
Τον είπαν « κοινωνικό εταίρο» στις διαπραγματεύσεις για το πώς θα τον σφάξουν κι αισθάνθηκε ισότιμος με το βιομήχανο «συνομιλητή».
Άφησε να πάνε οι λαθρομετανάστες στη θέση των προλετάριων και ο ίδιος απαρνήθηκε την προέλευσή του. Οι δάσκαλοι ξέχασαν πως ήταν παιδιά αγροτών, οι αγρότες επιδοτήθηκαν για να γίνουν επιχειρηματίες εναλλακτικού τουρισμού και κολακεύτηκαν απ’ αυτό.
Και επειδή η αποποίηση της κληρονομιάς απαιτεί ειδική πράξη, για να νοιώθει όλο και λιγότερο φτωχός, αποφάσισε να ξεμπερδεύει τους λογαριασμούς του με τους άλλους φτωχούς.
Δεν συνδιαλεγόταν πια μαζί τους, αγωνιούσε μόνο να μεταπηδήσει σε άλλη κατηγορία, Έτσι σιγά-σιγά είδε τους ανθρώπους της τάξης του σαν κοινωνικά απόβλητα. Δεν είχε κανένα πρόβλημα να μεταχειρίζονται τους όμοιους του σαν οικιακά λύματα, φτάνει να μην ήταν ο ίδιος μέσα.
Δεν θα είχε κανένα πρόβλημα αν έστελναν τους φτωχούς σε τροχιά γύρω από τη γη, γιατί όλοι τον διαβεβαίωναν ότι θα τον εξαιρούσαν, λόγω καλής συμπεριφοράς. Κι όσες αποδείξεις καλής συμπεριφοράς χρειαζόταν, τις έδινε και με το παραπάνω. Θεωρητικοποίησε την απεργοσπασία σε ιερό δικαίωμα στη δουλειά,  τις επικύψεις στο αφεντικό σε συνεργατική διάθεση, το γλείψιμο του κάθε πολιτικάντη σε κοινωνική δράση.
Η  άλλη περίπτωση μικροαστού που δεν προχώρησε στις παραπάνω προωθημένες δράσεις, επέλεξε ταπεινά το cocooning. Την αμερικάνικη μόδα που σάρωσε στις δεκαετίες του ‘70, ’80: «κλείσου και προφυλάξου στο κουκούλι σου».
Αναλφάβητος ιστορικά και κοινωνιολογικά αφού πέρασε από την προηγούμενη κατηγορία της τυποποίησης και απέκτησε το iso του ηλίθιου, κολακεύτηκε με τα ψίχουλα και τις χάντρες που του έδωσε το αφεντικό, σε τέτοιο σημείο μάλιστα, ώστε σήμερα νοιώθει ότι μπορεί και να μην τα δικαιούται. Ότι, αν βγάλει το μεγάλο σκασμό, μπορεί και να γλιτώσει τις χάντρες. Ότι, αν συνεχίσει να απαρνιέται την τάξη του, μπορεί και να τη σκαπουλάρει.
Σήμερα, τώρα που μιλάμε, βλέπει να έρχεται το τσουνάμι και να παρασύρει ζωές – τα ίδια τα παιδιά του – και ανεβαίνει στην ταράτσα να μαζέψει τη μπουγάδα για να μη βραχεί.
Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι.

• ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΡΟΣΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΤΥΦΛΑ
Με βαθύ σεβασμό στους αγωνιστές της Αριστεράς, που δραπέτευσαν από το μηχανισμό της χειραγώγησης και με βαρύ κόστος υπερασπίστηκαν και υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και αγωνίζονται για κοινωνική δικαιοσύνη, δεν μπορεί να μείνουν στο απυρόβλητο αυτοί που "δεν ήθελαν να αλλάξει τίποτα. αλλά ήθελαν να προσποιούνται ότι ήθελαν". Αυτοί που εξαγόρασαν τους αγώνες άλλων, που χουχούλιασαν στη ζεστασιά της συστημικής αντιπολίτευσης,  και που σήμερα, την ώρα που εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν, αυτοί θεωρούν ότι επιτελούν το χρέος τους απέναντι στην ιστορία με διαπιστώσεις από άμβωνος, αναθέματα και φοβικές περιχαρακώσεις.   
Η κατηγορία αυτή απέκτησε το iso του ηλίθιου πιο βασανιστικά από τις προηγούμενες.
Δεν επαναπαύτηκε στη φιλόξενη μηχανή της χειραγώγησης. Άνοιξε ρωγμές και δραπέτευσε σε κάποιο στάδιο πριν την εξαγωγή του τελικού προϊόντος.
Του τελικού προϊόντος. Γιατί κατά τα άλλα η ως ένα σημείο επεξεργασία, την έκανε ευεπίφορη στη χειραγώγηση. Δε μαζοποιήθηκε στον κανόνα αλλά στην εξαίρεση.
Αν το καταφύγιο του ανθρώπου είναι η  κοινωνία, του ηλίθιου είναι η συσπείρωσή του σε μια ομάδα με άλλους ηλίθιους.
Όταν η αναγκαία για την κοινωνική δράση συλλογικότητα, παίρνει τα χαρακτηριστικά της αγέλης και το κοινωνικά αναγκαίο υποκαθίσταται από το  κομματικά χρήσιμο, ο ηλίθιος επίσης μεταλλάσσεται από απλό βλάκα, σε πονηρό βλάκα. Ένα ανθρωπάκι υστερικά οχυρωμένο στην  κομματική γραμμή και την μονοτονία των τσιτάτων, καχύποπτο έως επιθετικό σε όλους όσους τολμούν να αμφισβητούν το άνωθεν παπικό αλάθητο, περιχαρακωμένο σ’ ένα κοινωνικό αυτισμό που δε βλέπει πέρα απ’ τη μύτη του.
Η «διαλεκτική» του σκέψη αρνείται επίμονα να δει σήμερα την αναγκαιότητα ενός πλατιού  μετώπου για την απαλλαγή από τα νεκρόφιλα αρπακτικά, την ίδια στιγμή που οικειοποιείται την ιστορία των απελευθερωτικών μετώπων,  πλαστογραφεί την υπογραφή τους και μονοπωλεί διαστρέφοντας τους στοχασμούς μεγάλων επαναστατών. 
Αυτός ο τύπος του ηλίθιου είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος, όχι μόνο γιατί δεν είναι πρόθυμος για κανενός είδους αυτοκριτική, όχι μόνο γιατί μεταστρέφει το κοπαδικό σε ιδεολογικό  αλλά γιατί, κυρίως, αποθαρρύνει και αναστέλλει την κοινή δράση,  και τη συρρικνώνει σε μικροκομματική κλίμακα.
Έχει δίκιο ο Μπογιόπουλος στη διαπίστωση του επιλόγου του πως οι κοινωνικές διεργασίες, πόσο μάλλον οι κοινωνικές εξεγέρσεις, έχουν μια ατέλεια: δεν μπορούν να παρασκευαστούν με όρους τηλεμαγειρικής, ούτε να προβλεφτούν με την ακρίβεια των αστρολογικών προβλέψεων.  Η απάντηση στο ερώτημα ‘ρήξη και ανατροπή ή ενσωμάτωση και αναπαραγωγή του συστήματος πρέπει να λάβει υπόψη της τη φενακισμένη συνείδηση, την ανεστραμμένη εικόνα του κόσμου, σε όλα τα επίπεδα.
 Ή θα δούμε και θα  μιλήσουμε έντιμα για όλων των ειδών τις ηλιθιότητες, μαζί και αυτήν που μας αφορά, ή θα πάμε στην κατηγορία του γελοίου, του ηλίθιου που δεν αποδέχεται την ηλιθιότητά του και προσπαθεί να εντυπωσιάσει με εξυπνακισμούς.
Ο βαρύς χειμώνας που αφήσαμε να σαρώσει τα καλοκαίρια, η  έρημος που μας την έδειχναν και αλληθωρίσαμε βλέποντας το δάχτυλο, επελαύνουν με  αμείλικτη ορμή.
Δεν έχουμε πια κανένα άλλοθι.
Νίνα Γεωργιάδου
http://www.youtube.com/user/ninageor
Δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού ‘ΑΝΤΙΤΕΤΡΑΔΙΑ της Εκπαίδευσης’

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

Ομιλία σε συμπόσιο με θέμα "Η ποιότητα στο σύγχρονο σχολείο", Νίνα Γεωργιάδου, Πρόεδρος Β΄ΕΛΜΕ Δωδεκανήσου

Δεν έχουμε το δικαίωμα οι δάσκαλοι να λέμε αυτό είναι σχολείο και αυτή είναι κοινωνία. Να υιοθετούμε δηλαδή και να προωθούμε την αντίληψη που θέλει το σχολείο να λειτουργεί σ’  ένα αποστειρωμένο περιβάλλον και να  κλείνει ερμητικά απέξω τα μεγάλα ζητήματα που βάζει σήμερα η κοινωνία. Από την εργασιακή ισοπέδωση ως τη διεθνή ειρήνη, από τον κοινωνικό εκφασισμό και το μαύρο ρατσισμό έως την Ο ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ, ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.


Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης οι Ναζί οδηγούσαν τους μελλοθάνατους στα κρεματόρια, υπό τους ήχους του Βάγκνερ. Ήταν άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης.
Στην Κατοχή, οι Ναζί κράτησαν ανοιχτή τη λυρική σκηνή, αδιαλείπτως, για να επιβάλλουν την αντίληψη ότι όλα είναι μια χαρά και πως η ζωή συνεχίζεται. Έτσι, την ώρα που έσπαγαν το χέρι του σαλταδόρου για μια φρατζόλα ψωμί, που δολοφονούσαν στο Χαϊδάρι και εκτελούσαν στην Καισαριανή, οι τενόροι στα ψιλά και οι βαρύτονοι στα μπάσα κάλυπταν τα ουρλιαχτά του πραγματικού κόσμου.
Κυρίες και κύριοι συμποσιαστές, καλωσορίσατε στον πραγματικό κόσμο. Δεν σας προσφωνώ «αγαπητούς», όχι γιατί πάψαμε να είμαστε φιλόξενοι αλλά γιατί πάψαμε πια να είμαστε αφελείς. Καλωσορίσατε στον πραγματικό κόσμο,  που δεν χωράει στις αίθουσες των συμποσίων.   

Έναν κόσμο, που βογκά και υποφέρει, αυτοκτονεί και εξεγείρεται, απελπίζεται και θυμώνει. Θυμώνει ιδιαίτερα όταν τον προκαλούν και επιχειρούν να του υποβάλλουν την ιδέα πως η ζωή συνεχίζεται, σα να μη συμβαίνει τίποτα, σε μια χώρα πουλημένη, μ’ ένα λαό κατακρεουργημένο, ένα δημόσιο σχολείο  λεηλατημένο, την ελπίδα ενταφιασμένη, τη νέα γενιά – και τις επόμενες – ερημωμένες.
Προκαλείται  και μόνο με τη χρήση της λέξης "συμπόσιο", σε μια ..... εποχή γενικευμένης πείνας. Γιατί δεν οφείλει ο άνεργος της Καλύμνου ή ο συντετριμμένος εργαζόμενος να κάνουν παραπομπές στο ελληνογενές, πλην αγγλικό symposium, για να ανιχνεύσουν την επιστημονική, τάχα,  συνάθροιση. Προκαλείτε, γιατί ο άμεσος συνειρμός, του κόσμου που υποφέρει, τον παραπέμπει στο στίχο του δημοτικού, «εσείς τρώτε και πίνετε και λιανοτραγουδάτε και πίσω μας κουρσεύουνε, Σαρακηνοί κουρσάροι»

Προκαλείτε, γιατί ποιος καταδέχεται  πληρωμένες διακοπές από αυτούς που διαχειρίζονται τη συλλογική δυστυχία;  Ποιος καταδέχεται πληρωμένες φιέστες από ένα λαό, που κατά κοπάδια, αποχαιρετιέται στα λιμάνια της μετανάστευσης;

Σα να μην περισσεύουν, εδώ και παντού, οι μεγάλες ανάγκες και η γενικευμένη ένδεια.

Θα μου πείτε, λοιπόν να μη λέγεται και να μη γίνεται τίποτα.

Να λέγεται και να γίνεται αυτό που αρμόζει στη συγκυρία. Και αυτό που αρμόζει στη συγκυρία δεν είναι οι λεξιλάγνες συναθροίσεις. Αυτό που αρμόζει στη συγκυρία θα ήταν να υψώσουμε όλοι το ανάστημά μας. Κι εσείς, ως επιστημονικοί και παιδαγωγικοί σύμβουλοι  να αρθρώσετε, επιτέλους, μια λέξη για τη μεγάλη λεηλασία της χώρας, του λαού και του σχολείου. Όχι μόνο δεν το κάνατε, ούτε καν το διανοηθήκατε.  

Προκαλείτε και με τον τίτλο της επιστημονικοφανούς αυτής συνάθροισης:  «ποιότητα στο σύγχρονο σχολείο»!!! Από πότε οι ετοιμοθάνατοι  έχουν ποιότητα; Ίσως μόνο έτσι όπως την οριοθέτησε ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές. «Ζούμε σε μιαν εποχή νεκρόφιλη, που νοιάζεται περισσότερο για την όψη των νεκρών, παρά των ζωντανών. Τους μακιγιάρουν, να έχουν ροδαλά μάγουλα και κόκκινα χείλη και να μοιάζουν, έτσι, πως πέθαναν ευτυχισμένοι».

Και το δημόσιο σχολείο σήμερα – αν δεν είναι κιόλας νεκρό – σίγουρα ψυχορραγεί.

Πεθαίνει μακιγιαρισμένο.

Πεθαίνει από κάθε άποψη.

Γιατί πρώτα απ’ όλα έχει καταντήσει ένα σχήμα λόγου, προκλητικά οξύμωρο.
Ο δημόσιος χαρακτήρας του λεηλατείται από παντού και σε όλες τις βαθμίδες.
Η δωρεάν παροχή του έχει γίνει το πιο σύντομο ανέκδοτο.
Το περιεχόμενο του αφορά στην παραγωγή διαχειρίσιμων, πολιτικά και εργασιακά,  ημιαναλφάβητων.

Πεθαίνει γιατί απαγορεύει την παιδικότητα μ’ ένα ωράριο εξουθένωσης και παραλογισμού.

Γιατί συντρίβει την εφηβεία, όχι μόνο κάτω από  μια ανούσια εξουθένωση, που δεν καταλήγει σε  γνώση, αλλά και γιατί υποβάλλει,  στην ηλικία της κατ’ εξοχήν συλλογικής φαντασίωσης και αλληλεγγύης,  τον άγριο ανταγωνισμό.

Κι όλ’ αυτά, για μια θέση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, την ισοβαθμισμένη με τα ιδιωτικά κολλεγιακά τίποτα, με το πανεπιστημιακό άσυλο στο ρόπαλο του ματατζή, με τη χρηματοδότηση στην καλή προαίρεση κουτοπόνηρων αξιολογητών και το παρεχόμενο πτυχίο, φτερό στον άνεμο της αδυσώπητης αγοράς.

Πεθαίνει γιατί με απίστευτη υποκρισία υποδύεται τις ίσες ευκαιρίες για όλα τα παιδιά. Και αυτά που αρμέγουν πρόβατα απ’ το άγριο χάραμα,  πριν έρθουν στο σχολείο και γι αυτά που έχουν τον προσωπικό φροντιστή τους σε κάθε αντικείμενο. Το έκανε από πάντα. Τώρα το κάνει ξετσίπωτα.

Γιατί στεγάζεται σε κτίρια που τρέχουν, μπάζουν και βουλιάζουν. Αλλά και γιατί , ακόμα και στις περιπτώσεις της αξιοπρεπούς στέγασης, είναι το ίδιο άδειο πουκάμισο.

Πεθαίνει γιατί θέλει εκπαιδευτικούς, ζόμπι.  

Γιατί έχει γίνει μια κουρελού δανεικών αποτυχημένων συστημάτων. Όχι στην αγωνιώδη αναζήτηση του μορφωτικά αναγκαίου, αλλά  για να προσαρμοστεί στην αγοραία αντίληψη των ημιμαθών και φτηνών αναλώσιμων της  εργασιακής flexicurity. 

Ευαγγέλιο και αλφαβητάρι όλων των επικίνδυνων εκπαιδευτικών «μεταρρυθμίσεων», από τον Κοντογιαννόπουλο ως τον Αρσένη κι από την Κουτσίκου στη Διαμαντοπούλου,  οι οδηγίες του ΟΟΣΑ, τα εργαλειακά συναξάρια της Πίζας, οι εντολές της Τρόικας, οι παραγγελιές του ΔΝΤ, ό,τι, τέλος πάντων, εκπορεύεται από την αρχή: «μορφώστε, δηλαδή καλουπώστε φτηνό εργατικό δυναμικό». Κι από πίσω το χαμηλότερο στελεχικό δυναμικό να τα υπερασπίζεται και να τα στηρίζει.

Γι αυτό έχουν σοδομηθεί και οι έννοιες.

Από τη γνώση στην κατάρτιση κι  από το μαθητή στον πελάτη.

Η «ποιότητά» του σημερινού σχολείου δεν είναι κλεισμένη σε απλά εισαγωγικά, αλλά σε κάγκελα.
Η «ποιότητα» του σημερινού σχολείου  αρχίζει και τελειώνει στην πρώιμη εξουθένωση, τη βαριά αιμορραγία του οικογενειακού προϋπολογισμού, την εξετασιομανία, τον εξοβελισμό του μη εξεταστικά «χρήσιμου»,  την αφόρητη πλήξη, και την πρώιμη κοινωνική κατηγοριοποίηση.
Όλα αυτά διανθισμένα με άνοστες επιφάσεις δημοκρατίας και ενός δήθεν αντιαυταρχικού αχταρμά.
(Στα πλαίσια της ίδιας επίφασης δημοκρατίας δέχεστε να ακουστεί και η άλλη άποψη, από την ΕΛΜΕ από μένα, για να έχετε το άλλοθι της πολυφωνίας. Σας το δίνουμε συνειδητά για να φέρουμε εδώ μέσα λίγο από τον πραγματικό κόσμο του σήμερα.
Στα πλαίσια της ίδιας επίφασης δημοκρατίας, θα μιλήσουν αύριο και οι μαθητές, την ώρα που οι καθ' ύλην αρμόδιοι θα απουσιάζουν σε στρογγυλή τράπεζα διαχείρισης κρίσεων του σχολείου. Θα είναι ανοιχτή στο κοινό η στρογγυλή τράπεζα; Να ακούσουμε κι εμείς αν με τον όρο 'κρίση' εννοείτε τη λεηλασία του σχολείου; Ή μήπως κάτι άλλο;) 
Όσοι υπαγορεύουν κι άλλους, εκ προοιμίου, αποτυχημένους πειραματισμούς, χαντακώνοντας γενεές επί γενεών, χωρίς ποτέ να έχουν λογοδοτήσει, όσοι έβαλαν λουκέτο σε πρόσθετη και ενισχυτική, όσοι έκλεισαν τον ΟΣΚ και άφησαν το σχολικό κτίριο, βορά στην ιδιωτική κερδοσκοπία, είναι ένοχοι.
Όσοι διαλύουν τον ΟΕΔΒ και δοξάζουν την ψηφιακή αστειότητα, όσοι κλείνουν σχολεία και ετοιμάζουν μονάδες μαμούθ, προδιαγεγραμμένης παραβατικότητας, με τα παιδιά να μετακινούνται δεκάδες χιλιόμετρα ή να διακόπτουν τη φοίτηση,  όσοι καταργούν τους βρεφονηπιακούς σταθμούς, είναι ένοχοι.
Όσοι ανακάλυψαν το φτηνιάρικο ολοήμερο, χωρίς υποδομές και δασκάλους,  όχι για να συμπαρασταθούν στον εργαζόμενο γονιό ή να ελαφρύνουν την τρελή προετοιμασία των παιδιών στο σπίτι, αλλά για να τα προσαρμόσουν,  από νωρίς στο μελλοντικό  εργασιακό τους κάτεργο, όσοι βαφτίζουν, σα μεσαιωνικοί καλόγηροι, την απόλυση,  αξιολόγηση, είναι ένοχοι.
Όσοι ροκανίζουν τα κρατικά μασούρια και αφήνουν την παιδεία και την υγεία να γίνουν ψωμοζήτουλες χορηγών, όσοι εντέλλονται έναν εκπαιδευτικό φοβισμένο και αδύναμο, χειραγωγημένο και ευπειθή, απλήρωτο και απελπισμένο,     είναι ένοχοι.
Όσοι επιχειρούν να μακιγιάρουν αυτό το φόνο, κλείνοντας συνειδητά τα μάτια,  είναι συνένοχοι.
Στην κατηγορία της συνενοχής εντάσσεται κάθε φιέστα, όπως αυτή, που περιφέρει χιλιοειπωμένες ανούσιες εισηγήσεις, προκειμένου να στηρίξει ένα εκπαιδευτικό σύστημα που καταρρέει και να φορτώσει δράσεις και προσόντα στα βιογραφικά φερέλπιδων στελεχών του εκπαιδευτικού νεκροτομείου.
Αυτό είναι το εκπαιδευτικό μας περιβάλλον. Αυτό είναι το σύγχρονο σχολείο και η "ποιότητά" του.
Το κοινωνικό μας σκηνικό είναι ένα σκοτεινό τούνελ, μέσα στο οποίο συνωστίζονται χρεοκοπημένοι και απολυμένοι που αυτοκτονούν. Συνωστίζονται τα «τιμημένα γηρατειά» που αντιμετωπίζουν καθημερινά το δίλημμα, ή φαΐ ή φάρμακο και τα «περήφανα νιάτα» που καλούνται να διασχίσουν μια εκπαιδευτική, εργασιακή και ασφαλιστική Σαχάρα, χωρίς σταγόνα νερό.
Και να μην το ξεχάσουμε, σ’ αυτό το σκοτεινό τούνελ συνωστίζεται  και μια δημοκρατία που δε συρρικνώθηκε απλά σε επίφαση, αλλά μεταλλάχτηκε σε χρεοκρατία και τρομοκρατία του νου και της ζωής. Μια «δημοκρατία», διάσπαρτων Γκουαντάναμο στην ελληνική επικράτεια, όπου θα συντελείται το "διαπολιτισμικό όραμα". Μια "δημοκρατία" απίστευτης ποσότητας χημικών και δακρυγόνων, ξένων επιτροπάτων στα υπουργεία και  ελεύθερων σκοπευτών που προστατεύουν τις μαριονέτες από την έκρηξη της «αγάπης» του λαού.
Μπορεί κάποιος, σ’ αυτό το σημείο, να πει, «χάρη στη δημοκρατία μπορείς και λες αυτά που λες. Όχι για πολύ ακόμα. Έχουν φροντίσει γι αυτό με την επερχόμενη αξιολόγηση. Μόνο σκυφτοί και γκρίζοι δάσκαλοι δε θα περισσεύουν στο σύστημα,  για να υπογράφουν ατομικά συμβόλαια αποδοτικότητας.
Μέσα σ΄ αυτό το σκηνικό καλείται ο εκπαιδευτικός να παίξει ένα ρόλο που, όχι μόνο να συντηρεί τις βασικές δομές, χωρίς αμφισβητήσεις, αλλά να τις περιφρουρεί με φανατισμό για να μπορεί να αξιώνεται τη μπουκιά το ψωμί.

Κατακερματισμένος σε δέκα διαφορετικές εργασιακές κατηγορίες, ωρομίσθιος, αναπληρωτής, ΕΣΠΑτζής, μόνιμος υπό αίρεση, μόνιμος με τη σιγουριά της διαρκούς υπόκλισης και προσφάτως, κατά τα άρρωστα μυαλά των επιτελών, εθελοντής για την αποκομιδή. λέει,  διδακτικής εμπειρίας. Σε  όλες τις εκδοχές του, σίγουρα πεινασμένος, συχνά διαπομπευμένος και όχι σπάνια εμπορευόμενος την, ας πούμε, γνώση.   

Με αυτό το εργασιακό αλαλούμ, καλείται να παρέχει έναν όγκο κατακερματισμένων, αντιφατικών και άχρηστων  πληροφοριών, που  δεν συντελούν  στη δημιουργία  συγκροτημένων ανθρώπων. Ανθρώπων  που να μπορούν να αντιλαμβάνονται, να αμφισβητούν, να δρουν, να πηγαίνουν μπροστά και όχι πίσω το κάρο της ιστορίας.

Δεν είναι καθόλου υπερβολή αυτό που λέγεται από ερευνητές της εκπαίδευσης ότι παράγουμε ‘διαδικαστικούς ηλίθιων’ , ή ‘προσοντούχους αναλφάβητους’,  που μπορεί να έχουν καλές επιδόσεις στο σχολείο, στις εξετάσεις, ακόμη και στο Πανεπιστήμιο, μα αδυνατούν να κατανοήσουν πώς λειτουργεί το σώμα τους, πώς κινείται ο κόσμος και ποιες κοινωνικές διεργασίες συντελούνται γύρω τους.

Είναι λοιπόν ο ρόλος του εκπαιδευτικού αυτός; Να παράγει ανθρώπους που πάσχουν από ιστορική αμνησία, από μαθηματική ακρισία και  γλωσσική δυσλειτουργία, αλλά κυρίως από κοινωνική δυσλεξία;

Να παράγει δηλαδή κατακερματισμένους αναλφάβητους και πειθήνιους υπήκοους;

 Στην καλύτερη περίπτωση άρτιους σε ένα πολύ στενό επιστημονικό πεδίο, σε μια εποχή υπερεκμετάλλευσης, κατάργησης κάθε  κοινωνικής πρόνοιας και σοδόμησης όλων των ανθρώπινων δικαιωμάτων;

Αν υπάρχει κανείς που πιστεύει πως ναι, αυτός πρέπει να είναι ο στόχος του εκπαιδευτικού, να φοράει δηλαδή τη δημοσιοϋπαλληλική εσθήτα και να διεκπεραιώνει τα ‘εντέλλεσθε’ χωρίς καμιά αμφισβήτηση, τότε σημαίνει πως ήρθε ο καιρός να αποσυρθεί ο άνθρωπος-εκπαιδευτικός και να αντικατασταθεί από τον προσωπικό υπολογιστή του κάθε μαθητή. Θα είναι, έτσι, συγκυριακά ταιριαστός με την ψηφιακή αστειότητα, διεκπεραιωτικά πιο αποτελεσματικός, συναισθηματικά απολύτως άχρωμος και ιδεολογικά παντελώς κατευθυνόμενος.

Όσο όμως υπάρχει έστω και ένας εκπαιδευτικός που αισθάνεται λιγότερο διεκπεραιωτής και περισσότερο δάσκαλος, τόσο θα είναι αναγκαία η διερώτηση πάνω στο ποιος είναι ο ουσιαστικός ρόλος μας σήμερα.

Κανένας δεν έχει την απαίτηση να γίνουμε όλοι Δημήτρης Γληνός ή Ρόζα Ιμβριώτη. Μια κοινωνία όπου όλοι οι δάσκαλοι θα είχαμε το εκτόπισμα του Γληνού, δε θα έφτανε εδώ που έφτασε και  θα έκανε περιττές αυτές τις ανησυχίες.

Έχουμε όμως ανάγκη από εκπαιδευτικούς που θα έχουμε ξεκαθαρίσει τουλάχιστον τα αυτονόητα. Ότι το ζήτημα κατ’ αρχήν  της σχολικής αποτυχίας  δεν αποτελεί γονιδιακό κατάλοιπο, αλλά κοινωνική συνέπεια.

Έχουμε ανάγκη από εκπαιδευτικούς που θα ανεβάζουμε τον πήχη της μαθητικής διερώτησης.

Θα σεβόμαστε τα παιδιά ως ανθρώπινες οντότητες που έχουν απλώς νεότερη ηλικία, που θα κάνουμε όσο γίνεται λιγότερη χρήση της από καθέδρας μιζέριας, και θα γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο απωθητικό από το χάος μεταξύ λόγων και πράξεων.
Τίποτα δεν είναι πιο αποκρουστικό στα νεανικά μάτια από το χάσμα ανάμεσα στη διδακτική θεωρία και την προσωπική πρακτική. Εμείς που διδάσκουμε στους νέους ανθρώπους την ιστορία των αντιστάσεων, των εξεγέρσεων, της προσωπικής διερώτησης, της ατομικής και συλλογικής αξιοπρέπειας, της φυσικής αρμονίας, της μαθηματικής συνέπειας, δεν μπορούμε να το κάνουμε μέσα από μια προσωπική πρακτική που αναιρεί τη θεωρία. 
Ούτε μέσα από ένα σύστημα τυποποιημένης διεκπεραίωσης που αρχίζει με το βαθμολόγιο της κωλότσεπης και τελειώνει στο ανιαρά προβλέψιμο, με πολλά ενδιάμεσα χασμουρητά.

Μια τυποποιημένη διεκπεραίωση για όλες τις εποχές, χωρίς προεκτάσεις στο σήμερα.

Κομμάτι αυτής της προέκτασης είμαστε πρωτίστως εμείς. Δεν υπάρχει τίποτα πιο κωμικό από ένα δάσκαλο που κουβαλά τη θλιβερή μιζέρια της δημοσιοϋπαλληλικής καχεξίας, που ενστερνίζεται την αρχή του ‘δε βαριέσαι’, που μένει απαθής και αδιάφορος στα γεγονότα της εποχής του.

πολιτιστική ομογενοποίηση.

Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να βρούμε και να αναδείξουμε τους ενδιάμεσους σε κοινωνία και σχολείο  κρίκους. Και στη θεωρία και στην πράξη.

Η εποχή μας, με τον ευτελισμό της ανθρώπινης υπόστασης, τα παιδιά μας, με το ανταγωνιστικό, αγχωτικό σχολείο έχουν ανάγκη από το δάσκαλο που  θα είναι παλλόμενη δύναμη. Που θα τα προσγειώνουμε στην πραγματικότητα, χωρίς να τους στερούμε το όνειρο. Που  μέσα από την ‘άλλη’ τη δική μας ‘διδακτέα ύλη’  θα καταφέρνουμε  να υποδεικνύουμε, με το λόγο και την πράξη μας, το σωστό, που είναι πάντα και σε όλες τις εποχές, το κοινωνικά αναγκαίο.

 Ας μου επιτραπεί μια προσωπική αναφορά ως προτροπή. Για μένα, που ετοιμάζομαι, μετά από 30 χρόνια, να αποχωρήσω απ’ ότι πιο πολύ αγάπησα και μίσησα –  το δημόσιο σχολείο –  έχοντας κουβαλήσει στην πλάτη το χτυπημένο μαθητή, έχοντας ακούσει εκατοντάδες  εξομολογήσεις παιδιών και γελάσει μέχρι δακρύων προετοιμάζοντας τις θεατρικές μας παραστάσεις, έχοντας δουλέψει ως δασκάλα,  καθαρίστρια, μπογιατζής, πρακτικογράφος και προγραμματίστρια του σχολείου κι έχοντας πρωτοστατήσει στην ίδρυση ενός εσπερινού Γυμνασίου για τα παιδιά του μεροκάματου, ενός σωματείου για τους περιπλανώμενους δασκάλους και μιας σχολικής βιβλιοθήκης για να αγαπηθεί η ιστορία και η φαντασία του ανθρώπου, για μένα, λοιπόν,  αυτό είναι το τέλος εποχής.

Μπροστά μας, συνάδελφοι μου, της σχολικής αίθουσας και της κιμωλίας, όχι της γραφειοκρατίας και της αργομισθίας, βρίσκεται η μεγάλη πρόκληση.

Ή θα αγωνιστούμε, με όλες μας τις δυνάμεις -  το νου, την πένα, τη διδασκαλία και την ψυχή  μας -  για την εργασιακή μας αξιοπρέπεια  και για το δικαίωμά των παιδιών  στη ζωή και το όνειρο, και θα γίνουμε έτσι μέρος μιας νέας εκπαιδευτικής και κοινωνικής προσδοκίας ή σύντομα θα καταντήσουμε ένα ακόμα θλιβερό έπιπλο της ασφυκτικής σχολικής αίθουσας, μπορεί και  άλλο ένα αλλήθωρο στέλεχος της εκπαιδευτικής ερημιάς και τότε δεν θα αξίζει πια να λεγόμαστε δάσκαλοι.

Νίνα Γεωργιάδου, Πρόεδρος Β΄ΕΛΜΕ Δωδεκανήσου

* Ομιλία στο εκπαιδευτικό συμπόσιο με θέμα "Η ποιότητα στο σύγχρονο σχολείο", Κάλυμνος